Papierperikelen

Waarschuwing: gereutel over regels op komst. Klik gerust weg.

27 juni 2022

Het vertrekkers-appgroepje waar we in zitten maakt zich erg druk om de papierwinkel die de douane in Spanje en Portugal wil zien. Het lijkt er steeds meer op dat een zogenaamde ‘zeebrief’ de enige optie is. Die hebben wij niet; we vonden het nogal een zware maatregel en dachten dat het in de praktijk wel los zou lopen. We hebben immers de belastingen netjes betaald en trouwens allebei mooie blauwe ogen. Maar, om eerlijk te zijn: we worden toch een beetje zenuwachtig van al dat lawaai in de appgroep. Zou de soep echt zo heet gegeten worden?

We proberen onze vinger erachter te krijgen. Online zijn er veel verhalen te vinden die menen dat je een zeebrief moet hebben, maar hard bewijs – ik-had-geen-zeebrief-en-nu-lig-ik-aan-de-ketting – ontbreekt. In Italië, ja, maar niet in Spanje en Portugal. Een medevertrekker vraagt online expliciet naar wie er zonder zeebrief in de problemen is gekomen, maar daar wordt niet op gereageerd.

Syl belt de Nederlandse ambassade in Spanje, maar daar klinkt slechts verbazing. Meneer zeilt zelf ook en vastliggen om de papieren lijkt hem toch sterk. Het probleem is daar duidelijk niet bekend, en wellicht zit de slogan van vijftien jaar geleden nog in ’t hoofd. Relax, you’re in Spain.

De ambassade in Portugal stuurt echter per omgaande een standaard-email terug met de tekst dat in Portugal een zeebrief wordt verwacht. Hmm. Het begint op het vak redeneren met onzekerheid te lijken. Dan weet je: dit zuigt. Een voorkeur voor een zeebrief betekent niet meteen dat je met andere papieren aan de ketting komt te liggen. Maar aan de andere kant: een ambtenaar die niet het verwachtte papier te zien krijgt, zou wel eens tot een lang verhaal kunnen leiden, shore-side.

Hadden we de zeebrief niet eerder overwogen? Voor vertrek had overheidsinformatie de teneur van ‘handig maar niet noodzakelijk’. Hetzelfde geluid was te horen bij het blad Zeilen. Voor niet ingewijden: er zijn twee opties, een zeebrief of een ICP. Met dat ICP zijn we vorig jaar nog gewoon naar Frankrijk geweest. Nederland stelt voor particuliere jachten geen papieren verplicht. Als Nederlander mag je op je boot de Nederlandse vlag voeren. Een boot van Nederlanders met eigendomsbewijs zou dus niet tot onduidelijkheid moeten leiden.

Het ICP is geen eigendomsbewijs en daarom hebben wij een notariële akte bij ons die eigendom van de boot aantoont. Dat leek ons voldoende en de teboekstelling die hoort bij een zeebrief vonden we nogal een zwaar middel. Daarnaast hebben we een, laten we zeggen, gevarieerd bouwproces achter de rug en dat heeft niet de standaarddocumenten opgeleverd die de autoriteiten voor aanvraag verwachten.

Als de nadruk inderdaad zo sterk op de zeebrief komt te liggen, betekent dat voor ons meer uitlegwerk dan was voorzien. Bovendien geeft de uiterste consequentie – aan de ketting komen te liggen – onzekerheid zolang we niet weten hoe makkelijk we een zeebrief kunnen krijgen. Het idee om de boot eventueel na ons rondje achter te laten in Spanje, maakt het ook aantrekkelijker het alternatieve papiertje toch maar te gaan regelen.

Ieder onzeker proces moet een beslissing kennen wil het vooruit gaan en zo ook ’t onze. We besluiten voorlopig in Frankrijk te blijven. We starten de aanvraagprocedure voor een zeebrief. Gelukkig hebben we een kort lijntje naar onze notaris, die voor ons de hele papierwinkel – ruim voorzien van indrukwekkende stempels – vlotjes op de post naar de juiste instantie doet.

Als onze documenten geaccepteerd zijn en de aanvraag loopt, dan beslissen we of we verder doorgaan naar Spanje. Het aanvraagproces is erg lang - papierkrieg noemen ze dat in Zwitserland - en ergens zullen we ook nog een keurder aan boord moeten krijgen, maar dat zien we tegen die tijd wel. Eerst maar eens het proces in.

Dat betekent, pun intended, dat het roer om moet. Het aanstaande bezoek moet bereid worden gevonden zich te laven aan Franse in plaats van Spaanse geneugten. David en Roderik doen dat zonder aarzelen en dat wordt door ons zeer gewaardeerd. Vliegtickets gaan op rain check en de auto wordt van stal gehaald. Wij besluiten weer noord te gaan, want we zijn eigenlijk veel te snel door al dat Bretonse moois gevaren. Die amuse-bouche moet misschien maar eens worden omgezet in een entrée.